بررسی اثر شدت‌های مختلف انقباض ارادی بر پرش عمودی ورزشکاران پارکور

هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه اثر انواع شدت­های انقباض ارادی بر پرش عمودی ورزشکاران پارکور است. دوازده ورزشکار رشته پارکور (با میانگین سنی 4/2± 9/21 سال، و میانگین وزنی 4/3± 8/67 کیلوگرم) که در باشگاه­های شهرستان کرمانشاه مشغول به فعالیت بودند به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی­ها در چهار روز با فاصله زمانی 48 ساعت به صورت تصادفی چهار وضعیت تمرینی: گرم کردن معمولی (شرایط کنترل)، گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت زیر بیشینه (35 درصد 1RM)، گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه (95 درصد 1RM)، و گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت فوق­بیشینه (120 درصد 1RM) را اجرا کردند. چهار دقیقه پس از اجرای هر پروتکل، از افراد آزمون پرش عمودی به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آنالیز واریانس با اندازه­های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که تنها اجرای گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه باعث افزایش معناداری در ارتفاع پرش عمودی نسبت به حالت کنترل می­شود (02/0p=). همچنین، ارتفاع پرش عمودی متعاقب گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه به طور معناداری بیشتر از ارتفاع پرش عمودی متعاقب گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت­های زیربیشینه و فوق­بیشینه بود (به ترتیب 03/0 p=، 01/0p=). بنابراین، می­تواند گفت اجرای پرش عمودی پس از گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه بهترین عملکرد را برای افراد به ارمغان می­آورد.